​Wigilia

               Marek patrzy w lustro i wydaje mu się, że pierwszy raz w życiu widzi swoją twarz. Nad plastikową półeczką, na której leży maszynka do golenia ojca i zbielały pędzelek - w ramie różowych żyłkowanych kafelków - spogląda na niego blady trzynastolatek z wysokim czołem poznaczonym czerwonymi krostami. Marek rozumie w nagłym olśnieniu, że będzie kiedyś dorosłym mężczyzną bez trądzika i że ta chwila jest ważna, bo pozwala mu nacieszyć się młodością, która w nim kwitnie i toruje drogę do tego wszystkiego, co zdarzy się w przyszłości.

​

               Może to magia świąt sprawia, że chłopak uśmiecha się do swojego odbicia, a może to dwa wielkie pudła klocków Lego, które czekają na niego na dywanie w dużym pokoju: komisariat policji i wyspa piratów, prezenty od wujka Staszka i wujka Stefana. Zdaje sobie sprawę, że sam jest stawką w ich odwiecznym pojedynku: sprytnego cinkciarza, ściganego z nielegalne ulotki i wykładowcy ze szkoły partyjnej. Potrafią dać sobie po pyskach na weselu i rywalizować w byciu lepszym wujkiem, cudem znajdując w Peweksie najdroższe prezenty, a Marek zaczyna, patrząc w lustro, rozumieć mgliście, dlaczego jeszcze przez długi czas dwóch mężczyzn będzie wrogami. Ale teraz znów upaja się przez chwilę tą myślą, że czas pędzi w cudowne nieznane i już wkrótce sam będzie się golił jak jego ojciec i żadna dziewczyna nie zaśmieje się z pryszczy na jego czole.

                Kiedy wchodzi z powrotem do pokoju, w którym rodzina kończy śpiewać kolędy nad rozgrzebanym karpiem w galarecie, jego uszu dochodzi słodki i natarczywy głos babci Marianny:
- Masz jakąś dziewczynę, Władek, doczekamy się jakiegoś dzieciątka?

                Siadając przy stole, zerka na starszego brata i widzi, jak Władek czerwienieje i blednie na przemian, bo przecież jest już studentem, a nigdy nie miał żadnej dziewczyny. Marek widział go kiedyś, jak w nocy przed domem żegnał się z jakimś kolegą i płakał jak baba, a tamten gładził go po twarzy. Trzynastolatek czuje, że w tym wszystkim kryje się jakaś tajemnica i że ta tajemnica za chwilę rozsadzi Władka od środka i stanie się coś strasznego, jeszcze tylko kilka słów, jeszcze kilka tyknięć zegara.
- Ma jeszcze czas na dziewczyny. Niech skupi się na nauce - mówi matka.

               Wujek Staszek i wujek Stefan podnoszą się od stołu, idą na papierosa przed dom, odprowadzani podejrzliwymi spojrzeniami, a Marek zaciekawiony tym niecodziennym zdarzeniem znów czmycha do łazienki i uchyla zalepione śniegiem okienko wpuszczając do środka mroźny podmuch.

- Kurwa - mówi wujek Stefan, który nigdy nie przeklina - nie zapraszaj mnie na papierosa przed dom, to niemożliwe.
- Coś spierdoliłem? - pyta wujek Staszek.
- Za płytko siedzisz. Nieważne, wyzwij mnie głośno i wracaj do środka.
- Weszliśmy idealnie, stary, w samo sedno, nie rozhermetyzowaliśmy sytuacji, Władek za chwilę pęknie.
- Mam tylko nadzieję, że nikt tu nie idzie za nami, że nikt nie wlezie z zewnątrz...

​

                Ktoś dobija się do łazienki i Marek, wychodząc szybko, mija się w drzwiach z Władkiem, który ma zaciśnięte wargi i jest blady jak śmierć. Zostawia go za zamkniętymi drzwiami z przymgloną szybką, słysząc gniewne pokrzykiwania mężczyzn z dworu, a potem siada na miękkim dywanie i zaczyna studiować instrukcję układania klocków. Najpierw za stół wraca wujek Stefan z marsową miną. Po chwili, nie patrząc na niego wujek Staszek, a krępująca cisza rozpływa się w wymuszonym gwarze rozmów. Chłopak słyszy też łomot własnego serca. Wie, że dzieje się coś bardzo dziwnego i nie może dać tego po sobie poznać. Jego wzrok przykuwają cztery miejsca na dywanie, wygniecione nogami krzesła, które stoi pod ścianą przez cały rok, kiedy stół nie jest przesunięty na środek pokoju. Z tym, co wydarza się dokoła jest podobnie: coś się przesunęło, coś jest nie na swoim miejscu. Władek nie wraca z łazienki...

​

               Nagle ktoś dzwoni do drzwi i po chwili, zatrzymywany nieśmiało przez matkę do pokoju wkracza ośnieżony bezdomny i wyrasta nad Markiem, jak przybysz z innego świata.
- Macie, dobrzy ludzie, miejsce przy stole dla znużonego wędrowca?
- Kurwa mać - wyrywa się wujkowi Stefanowi, który nigdy nie przeklina.

                                                                                                                                                                      Bartłomiej Fabiszewski
 

​Na 16-tym piętrze​​​

​

- O Boże on chce skoczyć! – jakaś stara baba drze się z dołu wskazując na mnie palcem. Po chwili, kilku przechodniów przystaje i osłaniając oczy przed słońcem spogląda w górę.

- Nie, kurwa, wyszedłem podziwiać panoramę miasta… Może gdybyś się tak nie gapiła jak nienormalna i zadzwoniła na policję nie musiałbym tu stać?! – krzyknąłem w odpowiedzi. Jazgot klaksonów i warkot dziesiątek silników zapewne kompletnie mnie zagłuszył. A szkoda.

               Zastanawiałem się, co ludziska na dole myślą widząc gołego faceta stojącego na parapecie szesnastego piętra luksusowej kamienicy w centrum miasta. Nurtowało mnie również, kim są ci dwaj mężczyźni z bronią, którzy przed paroma chwilami wtargnęli do mojego mieszkania z wypisaną na twarzach chęcią popełnienia ciężkiego przestępstwa.

               Przede wszystkim zachodziłem w głowę, dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział, że ta historia zaczyna się w tak niedorzeczny i popaprany sposób?

               Dmuchał zimny wiatr przyprawiający o gęsią skórę, śnieg chrzęścił pod gołymi stopami, zaś przejmujący chłód sprawiał, że palce u nóg cierpły, podwijały się i szczypały jak diabli. Przykleiłem plecy do oszronionej, kamiennej ściany, z kolei dłońmi trzymałem się masywnego ceglanego cokołu próbując nie odpaść od fasady. Byłoby łatwiej, gdyby nie nieprzyjemne swędzenie obkurczających się jajek i ból żołędzia, który stopniowo przemieniał się w smutny, mały sopel.

- Czego ode mnie chcecie?! Może uda nam się dojść do porozumienia? – uznałem, że jedynym wyjściem z tej absurdalnej sytuacji będzie przemówienie do rozsądku napastników. Istniał cień szansy, że pozwolą mi wrócić do środka i będę miał okazję spróbować się z tego wygadać. W najgorszym wypadku zastrzelą mnie na miejscu i za parę dni zacznę od początku.

- Nie mamy, o czym gadać, coño! – wyraźny kolumbijski akcent i agresywne nastawienie jednego z rozmówców wyjaśniały, co nieco w kwestii możliwych opcji – musisz umrzeć pendejo.

- Ale chłopaki, na pewno jest coś co mogę dla was zrobić – nie poddawałem się.

- Możesz zdechnąć jak pies – Latynos poparł prośbę głośno przeładowując karabin.

- Jeśli ktoś wam zapłacił, żeby mnie zabić, dam drugie tyle… cholera, potroję to – ból sprawił, że ostatnie słowa ledwo wyszeptałem. Woda pod paznokciami zaczynała pęcznieć i uciskać nerwy.

- Coño, dymałeś moją żonę i zrobiłeś jej dziecko… zginiesz! – rozległ się terkot broni maszynowej przy akompaniamencie hiszpańskojęzycznych epitetów. Seria pocisków roztrzaskała szybę, kolejne kule trafiły w gzyms i cokół po lewej stronie. Dalsza rozmowa była niemożliwa.

No i sprawa była jasna. Po raz pierwszy w życiu przyjdzie mi spróbować swobodnego lotu i wątpliwej przyjemności roztrzaskania się o chodnik. Przy odrobinie pecha nie zabije się od razu tylko wyląduje w szpitalu podłączony do respiratora na następne kilka dni, a może i tygodni, nim Alice i John domyślą się, że coś poszło nie tak i uznają, że najwyższa pora zabrać mnie z powrotem.

Oparłem stopę o ścianę i energicznie odepchnąłem się do przodu. Rozłożyłem ramiona niczym ptak i poszybowałem głową w dół na spotkanie z zebranym u wejścia do budynku tłumem gapiów. Słyszałem krzyki i głośne westchnięcia ludzi. Lodowate powietrze agresywnie wdzierało się przez usta i nos do płuc. Strużki łez płynęły z kącików oczu. Świat stawał się coraz większy i bliższy.

Na ułamek sekundy przed uderzeniem dotarło do mnie, że nie wiem kim jestem.
 

Reszta to tylko czarna otchłań i nieznośna gorycz przebudzenia.

                                                                                                            Zbigniew Zych​